SKRZYŻOWANIE dzwonek - Tekściory.pl – sprawdź tekst, tłumaczenie twojej ulubionej piosenki, obejrzyj teledysk. tryskających z pasów transmisyjnych, elektrycznych świdrów fragment akademia pana kleksa, Jan Brzechwa; Piękny syf; Na noc beka ksh; tgd kolędy; videos mujeres cagando en la boca; Na gadoli; W mojich butach; Wspomnienia o przedszkolu; Przy tobie smieje sie nsjpiekniesze chwile gdy jestesmy razem ja i ty; Klucz do muzyki 6. Malina Znajdujesz się na stronie wyników wyszukiwania dla frazy tryskających z pasów transmisyjnych , elektrycznych świdrów. Na odsłonie znajdziesz teksty, tłumaczenia i teledyski do piosenek związanych ze słowami tryskających z pasów transmisyjnych , elektrycznych świdrów. Tekściory.pl - baza tekstów piosenek, tłumaczeń oraz Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. Utworzono: wtorek, 03, kwiecień 2018 W terminologii kolejowej przez elektryczny zespół trakcyjny (EZT), rozumiany jest pojazd szynowy, składający się zazwyczaj z dwóch członów sterowniczych (po jednym na każdym końcu pojazdu, człony skrajne) oraz członów pośrednich, opartych na wózkach klasycznych lub tzw. wózkach Jakobsa, przystosowany do przewozu pasażerów. Charakteryzuje się zazwyczaj jedną wspólną przestrzenią pasażerską na długości całego pojazdu. Wykorzystywany zarówno w ruchu aglomeracyjnym (zwykle jedna przestrzeń pasażerska), jak i dalekobieżnym (wydzielone przedziały). Ma własny napęd, co umożliwia mu samodzielne poruszanie się po torach. Pod koniec XIX wieku na liniach podmiejskich i w metrze stosowano składy złożone z lokomotywy i wagonów, osiągające słabe wartości przyspieszenia rozruchu i opóźnienia hamowania, szczególnie istotne na takich liniach. W związku z tym na potrzeby kolei aglomeracyjnej opracowano nowy rodzaj pojazdu elektrycznego – elektryczny zespół trakcyjny. 13 czerwca 1900 na linii Wannseebahn obecnie wchodzącej w skład S-Bahn w Berlinie rozpoczęto eksploatację pierwszego elektrycznego zespołu trakcyjnego. Pojazd ten był zasilany z trzeciej szyny napięciem 750 V DC, moc jednostki napędowej wynosiła 300 kW, a prędkość maksymalna 55 km/h. Pojazdy te ze względu na zasilanie z trzeciej szyny użytkowane były w dużych ośrodkach miejskich. W 1914 roku oddano do eksploatacji pierwszy EZT zasilany z sieci napowietrznej stosowanej poza dużymi ośrodkami miejskimi. Pojazd ten oznaczony jako ET87 był zasilany prądem przemiennym o napięciu 15 kV i częstotliwości 16 2/3 Hz, osiągał moc 376 kW i prędkość maksymalną 70 km/h. Pierwszym produkowanym w Polsce EZT był EW51, którego wszystkie 76 sztuk zostało wyprodukowanych w latach 1936–1939 w zakładach H. Cegielskiego w Poznaniu, L. Zieleniewskiego w Sanoku oraz Lilpop, Rau i Loewenstein w Warszawie. Pojazdy te zostały przeznaczone do obsługi ruchu podmiejskiego aglomeracji warszawskiej. Po II wojnie światowej Polska w ramach reparacji wojennych otrzymała z Niemiec EW90, EW91 i EW92, które po przeróbce w ówczesnych Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Gdańsku były eksploatowane przez SKM Trójmiasto. W latach 50-tych ze szwedzkich zakładów ASEA importowano EZT serii EW54, a z zakładów Waggonbau Görlitz z NRD serie EW52, EN56 i ED70. W 1954 Pafawag, będący głównym producentem taboru kolejowego w Polsce, wyprodukował swój pierwszy EZT – EW53, 4 lata później rozpoczął produkcję EW55, a w 1961 roku EN57– najdłużej produkowanego pojazdu szynowego w Polsce. Przez 32 lata wyprodukowano ponad 1400 sztuk tego modelu. W 1968 roku rozpoczęto produkcję EN94 dla Warszawskiej Kolei Dojazdowej, przystosowanych do niestandardowego napięcia 600 V. W 1974 roku rozpoczęto produkcję aglomeracyjnych EW58, a dwa lata później EN71, czyli 4-członowej wersji EN57. W 1990 roku powstała wersja rozwojowa EW58 – EW60, a trzy lata później rozpoczęto budowę pierwszego dalekobieżnego EZT – ED72. W 1997 roku Pafawag został kupiony przez Adtranz i już jako Adtranz-Pafawag, wyprodukował swój ostatni EZT – ED73-001. W 2001 roku Adtranz został przejęty przez Bombardiera, który nie zdecydował się produkować EZT we wrocławskim zakładzie. Od 1997 roku, przez kilka lat w Polsce nie produkowano żadnych EZT. W tym czasie PKP, a później samorządy kupowały głównie lekki tabor spalinowy (bez lokomotyw), gdyż w obsłudze linii niezelektryfikowanych dominowały paliwożerne lokomotywy. Pozwoliło to polskim producentom oraz przewoźnikom na zebranie doświadczenia w produkcji i eksploatacji lekkiego taboru. Dodatkowo modernizowano posiadane przez polskich przewoźników zespoły trakcyjne serii EN57. Elektryczne zespoły trakcyjne nowych producentów zaczęły pojawiać się na polskich torach w 2004. Od tego czasu przetargi na dostawę EZT wygrywały trzy firmy: Pesa Bydgoszcz (dawne ZNTK Bydgoszcz), Newag (dawne ZNTK Nowy Sącz) oraz Stadler Polska. W polskich przetargach brali udział również: ZNTK „Mińsk Mazowiecki”, niemiecki Siemens, kanadyjski Bombardier oraz hiszpański CAF, jednakże bez powodzenia. EN57 / Pafawag 5B/6B (typ 5B+6B+5B, 5Bk+6Bk+5Bk, 5BT+6BT+5BT, 5Bm+6Bm+5Bm, 5Bu+6Bu+5Bu i 5Bg+6Bg+5Bg) – normalnotorowy trójczłonowy niskoperonowy elektryczny zespół trakcyjny, wyprodukowany w zakładach Pafawag we Wrocławiu w latach 1962–1993 w liczbie ponad 1429 sztuk. Jest to najdłużej produkowany pojazd szynowy na świecie. Protoplastą serii EN57 była wysokoperonowa jednostka EW55. Na bazie serii EN57 w Pafawagu skonstruowano także jednostki czteroczłonowe z dodatkowym członem silnikowym – EN71, wersje czteroczłonowe do ruchu dalekobieżnego (ED72 i ED73) oraz pojazdy do ruchu podmiejskiego (EW58) dla Szybkiej Kolei Miejskiej w Warszawie i EW60 dla Szybkiej Kolei Miejskiej w Trójmieście. W trakcie produkcji wprowadzano zmiany konstrukcyjne, które dotyczyły głównie elementów układu hamulcowego i jezdnego pojazdu. W jednostkach od numeru 1900 zastosowano zmodyfikowany kształt ściany czołowej oraz nowe wyposażenie kabiny maszynisty, wzorowane na jednostkach serii EW58. Na przestrzeni lat eksploatacji jednostki serii EN57 poddawane były przez różnych właścicieli różnorakim modernizacjom. Część z nich dotyczyła jedynie wyglądu zewnętrznego jednostek, inne przewidywały również zmianę konstrukcji układu napędowego, a także dostosowania pojazdu do potrzeb osób niepełnosprawnych. Jednostka prototypowa została zbudowana w roku 1961, a produkcję seryjną rozpoczęto w roku 1962. Przez ponad 30 lat produkcji pojawiały się różne wersje EN57. Najogólniej EN57 można podzielić na trzy serie: - numery 001 ÷ 130 oraz 601 ÷ 1113 – mają boki ryflowane i trzy szyby w ścianie czołowej, ponadto jednostki do numeru 130 posiadały przedział pierwszej klasy - numery 1114 ÷ 1825 – mają boki gładkie i trzy szyby w ścianie czołowej - numery 1900 ÷ 1953 – mają boki gładkie i dwie szyby w ścianie czołowej (na wzór zespołu EW58) Istnieje też drugi podział: - numery 001 ÷ 1500 – posiadają półkoliste laminaty sufitu - numery 1501 ÷ 1953 – posiadają płaskie laminaty sufitu, zaokrąglone nad oknami Ponadto w przeszłości miały miejsce składanie jednostek z członów różnych zespołów oraz zmiany numeracji: - numery 201 ÷ 206 przydzielono jednostkom składanym ze sprawnych członów jednostek, które uległy wypadkom (np. EN57-204 ma dwa wagony ryflowane i jeden gładki) - numery 2001 ÷ 2003 otrzymały jednostki z rozruchem impulsowym wyprodukowane w 1988, obecnie mają one zamontowany rozruch oporowy i numery 1826 ÷ 1828 - numery 2004 ÷ 2078 nadano jednostkom zmodernizowanym w ramach programu SPOT - numery 3001 ÷ 3010 mają jednostki, które powróciły do Polski z krajów byłej Jugosławii Producent: Polska Pafawag Wrocław Lata budowy: 1961-1993 Układ osi: 2'2'+Bo'Bo'+2'2' Układ wagonów: r+s+r Liczba miejsc siedzących: 188 (P), 180 (A) Liczba miejsc ogółem: 656 (P) (5 os./m²) Masa służbowa: 126,5 t Długość całkowita: 64 970 mm Szerokość: 2880 mm Wysokość: 3720 mm Wysokość wejścia: 1153 mm (od główki szyny) Średnica kół: napędne: 1000 mm, toczne: 940 mm Napięcie zasilania: 3000 V DC Liczba i moc silników: 4×145 kW lub 4×175kW (P), 4×250kW (A) Typ silników trakcyjnych: LKf-450 lub Lka-470 (P), LKa-450-X6 e TSA TMF 50-29-4, ML 3845 K/4 (A) Moc ciągła: 580 kW lub 700 kW (P), 1 MW (A) Przyspieszenie rozruchu: 0,5 m/s² (P), 0,8 m/s², 1 m/s² (A) Prędkość konstrukcyjna: 110 km/h (P), 120 km/h (A) System hamulca: początkowo: knorr, później: elektropneumatyczny Oerlikon oraz elektrodynamiczny IPS P – wersje podstawowe A – wersje z silnikami asynchronicznymi TSA – Traktionssysteme Austria EN57-646, stacja PKP Imbramowice, numer fabryczny: 179, rok produkcji: 1967, przewoźnik: Przewozy Regionalne Sp. z Lokomotywownia: Oddział Pomorski z siedzibą w Gdyni (ostatnio), fot. EN-1145, stacja PKP Imbramowice, numer fabryczny: 679, rok produkcji: 1977, przewoźnik: Przewozy Regionalne Sp. z Lokomotywownia: Oddział Dolnośląski z siedzibą we Wrocławiu, r. - skreślony ze stanu, r. - złomowany, fot. EN-1047, stacja PKP Imbramowice, numer fabryczny: 580, rok produkcji: 1975, przewoźnik: Przewozy: Regionalne Sp. z Lokomotywownia: Oddział Dolnośląski z siedzibą we Wrocławiu, r. - skreślony ze stanu, r. - złomowany, fot. EN57-1446, stacja PKP Imbramowice, numer fabryczny: 980/324, rok produkcji: 1981, przewoźnik: Przewozy Regionalne Sp. z Lokomotywownia: Oddział Dolnośląski z siedzibą we Wrocławiu, ( r. Oddział Łódzki z siedzibą w Łodzi – delegacja), fot. Modernizacja: silniki wymienione na asynchroniczne (w oznaczeniu symbolizuje je litera A), składy wyposażone się w klimatyzację przestrzeni pasażerskiej, ekologiczne toalety w systemie zamkniętym, rolety w oknach, monitory LCD i gniazdka elektryczne. Fotele wymienione na ergonomiczne, zmieniony układ siedzeń, pociągi wyposażone w nowy układ hamulcowy, poprawiający płynność jazdy. EN57AKD-1937, stacja PKP Imbramowice i PKP Żarów, numer fabryczny: 747, rok produkcji: 1991, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie r. – modernizacja (EN-1937) w NEWAG Gliwice fot. EN57AL-1501, stacja PKP Żarów, numer fabryczny: ?, rok produkcji: 1988, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie r – modernizacja (EN-1501) w Zakładzie Naprawy Taboru Kolejowego Mińsk Mazowiecki, fot. EN71 / Pafawag 5Bg/6Bg (typ 5Bh+6Bh+6Bh+5Bh, 5B+6B+6B+5B i 5Bg+6Bg+6Bg+5Bg) – normalnotorowy czterowagonowy niskoperonowy elektryczny zespół trakcyjny, skonstruowany na bazie trójwagonowego EZT serii EN57, od którego różni się dodatkowym wagonem silnikowym. 20 zestawów tej serii zostało wyprodukowanych dla PKP przez Pafawag Wrocław w 1976 roku, a kolejnych 31 powstało przez zestawianie pojedynczych członów zestawów EN57 w lokomotywowniach. Zespoły serii EN71 zaprojektowano we wrocławskim Pafawagu z myślą o obsłudze zelektryfikowanej w 1975 roku linii kolejowej Kraków – Zakopane. Występowały na niej bowiem specyficzne warunki eksploatacyjne, z którymi nie dawały sobie rady zespoły serii EN57. To właśnie na ich podstawie opracowano nową serię pojazdów, zwiększając ich moc i polepszając inne właściwości jezdne poprzez dostawienie jednego wagonu silnikowego. W 1976 roku Pafawag dostarczył DOKP Kraków 20 jednostek serii EN71. W 1980 włączono do tej serii dwie sztuki EN57, które kursowały w zestawieniu czterowagonowym. Od 1984 roku w ZNTK „Mińsk Mazowiecki” i lokomotywowniach dokonywano zestawiania EN71 z członów EN57 lub całych jednostek. W Kolejach Mazowieckich i Kolejach Śląskich są eksploatowane zmodernizowane jednostki sprowadzone z dawnej Jugosławii. Producent: Polska Pafawag Wrocław Lata budowy: 1976 Układ osi: 2'2'+Bo'Bo'+Bo'Bo'+2'2' Układ wagonów: r+s+s+r Liczba miejsc siedzących: 264 (P) Liczba miejsc ogółem: 888 (5 os./m²) (P) Masa służbowa: 182 t Długość całkowita: 86 840 mm Szerokość: 2880 mm Wysokość: 3720 mm Wysokość wejścia: 1153 mm (od główki szyny) Średnica kół: napędne: 1000 mm, toczne: 940 mm Napięcie zasilania: 3 kV DC Liczba i moc silników: 8×145 kW lub 8x195 (P), 8×250 kW (A) Typ silników trakcyjnych: LKf-450 lub Lka-470 (P) Moc ciągła: 1160 kW lub 1560 kW (P), 2000 kW (A) Przyspieszenie rozruchu: 0,6 m/s² (P), 1,4 m/s² (A) Prędkość konstrukcyjna: 110 km/h (P), 120 km/h (A) System hamulca: Oerlikon, Oerlikon + ED (zmodernizowane) P – wersja podstawowa EN71 i modernizacja EN71KM A – modernizacja z silnikami asynchronicznymi EN71AC EN71-041, stacja PKP Żarów, numer fabryczny: 572, rok produkcji: 1992, przewoźnik: Przewozy Regionalne Sp. z lokomotywownia: Oddział Pomorski z siedzibą w Gdyni (ostatnio), r. – jednostka dostarczona ze Słupska do Chojnic przy pomocy SU42-533, gdzie oczekuje na naprawę rewizyjną, fot. EN71-023, stacja PKP Żarów, numer fabryczny: 5Bh 6Bh 6Bh 5Bh - 13, rok produkcji: 1976, przewoźnik: Przewozy Regionalne Sp. z lokomotywownia: Oddział Małopolski z siedzibą w Krakowie (ostatnio), r. – jednostka skreślona ze stanu i wystawiona na sprzedaż w celu złomowania, fot. ED72 / Pafawag 5Bs/6Bs (typ5Bs+6Bs+6Bs+5Bs) – normalnotorowy czterowagonowy dalekobieżny elektryczny zespół trakcyjny, wyprodukowany w zakładach Pafawag we Wrocławiu w latach 1993–1997 w liczbie 21 sztuk. Seria ta stanowi rozwinięcie najpopularniejszego polskiego zespołu trakcyjnego EN57 i jego przedłużonej wersji EN71. W 1993 roku Pafawag podjął się budowy pierwszego dalekobieżnego elektrycznego zespołu trakcyjnego – ED72, zaprojektowanego z myślą o obsłudze przewozów międzyregionalnych na liniach Południowej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Producent: Polska Pafawag Wrocław Lata budowy: 1993–1997 Układ osi: 2’2’+Bo’Bo’+Bo’Bo’+2’2’ Układ wagonów: r+s+s+r Liczba miejsc siedzących: 232÷237 Masa służbowa: 182 t Długość całkowita: 86 840 mm Szerokość: 2800 mm Wysokość: 3720 mm Średnica kół: napędnych: 1000 mm, tocznych: 940 mm Napięcie zasilania: 3 kV Liczba i moc silników: 001÷007: 8×145 kW, 008÷021: 8×175 kW Typ silników trakcyjnych: 001÷007: Lkf-450, 008÷021: LKa-470 Moc ciągła: 001÷007: 1160 kW, 008÷021: 1400 kW Przyspieszenie rozruchu: 0,41 m/s² Prędkość konstrukcyjna: 110 km/h, 130 km/h (zmodernizowane) Maksymalna prędkość: eksploatacyjna 110 km/h, 130 km/h (zmodernizowane) System hamulca: Oerlikon, Oerlikon + ED (zmodernizowane) ED72-009, stacja PKP Żarów, numer fabryczny: 772, rok produkcji: 1995, przewoźnik: Przewozy Regionalne Sp. z lokomotywownia: Oddział Małopolski z siedzibą w Krakowie (ostatnio), fot. Newag Impuls – rodzina normalnotorowych elektrycznych zespołów trakcyjnych produkowana przez przedsiębiorstwo Newag z Nowego Sącza w kilku wersjach, różniących się liczbą członów i przeznaczeniem. Są to normalnotorowe zespoły trakcyjne z obniżoną podłogą, przeznaczone do obsługi przewozów pasażerskich. Wyprodukowane zostały składy 2-członowe (typ 37WE), 3-członowe (36WE), 4-członowe (31WE), 5-członowe (45WE) i 6-członowe (35WE). Impulsy nie posiadają drzwi międzywagonowych. Szczegóły wyposażenia wnętrza są odpowiednio dostosowywane dla zamawiającego. Stosowane są różne układy siedzeń (grupami i wzdłuż okien). W przestrzeni pasażerskiej może znajdować się toaleta w systemie zamkniętym oraz przestrzeń dla podróżnych z ograniczoną możliwością poruszania się, dużym bagażem lub rowerem, w pobliżu której, przy drzwiach mogą być rozkładane podesty dla niepełnosprawnych. Pojazdy mogą być wyposażone w punkt dostępu do internetu, gniazdka elektryczne, biletomaty i kasowniki biletowe. Wnętrze pojazdów może być podzielone na przedziały. Pojazdy posiadają system informacji pasażerskiej w postaci głośników i świetlnych tablic kierunkowych, monitoring, klimatyzację i ogrzewanie z automatyczną regulacją. 31WE i 35WE są składami o zwiększonym bezpieczeństwie zderzeniowym, spełniającym 4 scenariusze według PN-15227:2008 oraz scenariusz zderzeniowy C1. Impulsy dostosowane są do montażu ETCS-u. Pojazdy napędzane są 4 lub 8 silnikami asynchronicznymi 400 do 500 kW sterowanymi falownikami w technologii IGBT, umożliwiającymi osiągnięcie prędkości do 160 km/h i przyspieszenia 1 m/s2. W wersjach 2, 3, 4 i 5 -członowej pierwszy i ostatni wózek to wózki napędowe. Pomiędzy kabinami maszynisty a częścią pasażerską znajdują się przedziały maszynowe. W wersji 6-członowej pomiędzy 3 a 4 członem znajdują się dodatkowo szafy aparaturowe, które tworzą wąski przesmyk. 31WE – liczba członów: 4, układ osi: Bo'2'2'2'Bo, układ drzwi: 1-2-2-1, liczba miejsc siedzących: 181+21, masa służbowa: 136 t, długość całkowita: 74,4 m, liczba i moc silników: 4x500kW, maksymalna prędkość eksploatacyjna: 160 km/h, wyposażenie: klimatyzacja przestrzeni pasażerskiej, przewóz rowerów, gniazdka elektryczne, internet bezprzewodowy. 31WE-002, stacja PKP Żarów, numer fabryczny: 31WE-002, rok produkcji: 2013, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie fot. 31WE-005, stacja PKP Żarów, numer fabryczny: 31WE-005, rok produkcji: 2013, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie fot. 36WEa – liczba członów: 3, układ osi: Bo’2’2’Bo’, układ drzwi: 1-1-1, liczba miejsc siedzących: 165, masa służbowa: 109,9t, długość całkowita: 58,4 m, liczba i moc silników: 4x400kW, maksymalna prędkość eksploatacyjna: 160 km/h, wyposażenie: klimatyzacja przestrzeni pasażerskiej, przewóz rowerów, gniazdka elektryczne, internet bezprzewodowy. 36WEa-011, stacja PKP Imbramowice, numer fabryczny: 36WEa-011 A/B/C, rok produkcji: 2014, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie fot. 36WEa-012, stacja PKP Imbramowice, numer fabryczny: 36WEa-012, rok produkcji: 2014, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie fot. 36WEa-013 i EN57AKD-1937, stacja PKP Żarów, numer fabryczny: 36WEa-013, rok produkcji: 2014, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie fot. 36WEa-015, stacja PKP Żarów, numer fabryczny: 36WEa-015, rok produkcji: 2014, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie fot. 45WE – liczba członów: 5, układ osi: Bo’2’2’2’2’Bo’, układ drzwi: 1-1-2-1-1, liczba miejsc siedzących: 249, masa służbowa: 159 t, długość całkowita: 90,4 m, liczba i moc silników: 4x500kW, maksymalna prędkość eksploatacyjna: 160 km/h, wyposażenie: klimatyzacja przestrzeni pasażerskiej, przewóz rowerów, gniazdka elektryczne, internet bezprzewodowy, automaty biletowe. 45WE-020, stacja PKP Imbramowice, numer fabryczny: 45WE-026, rok produkcji: 2017, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie fot. 45WE-026, stacja PKP Imbramowice, numer fabryczny: 45WE-026, rok produkcji: 2017, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie fot. 45WE-029, stacja PKP Imbramowice, numer fabryczny: 45WE-029, rok produkcji: 2017, przewoźnik: Koleje Dolnośląskie fot. Żródła: Opracowanie Bogdan Mucha Połowa sześciosłupowego przęsła naprężenia sieci trakcyjnej łańcuchowej o sumarycznym przekroju poprzecznym 320 mm2, uelastyczniona, z ciężarowym urządzeniem naprężającym, zawieszeniem rurowym, uszynieniem grupowym oraz słupami indywidualnymi o nr 1611 posadowionymi na palach Sieć trakcyjna definiowana jest jako zespół przewodów i szyn służący do bezpośredniego zasilania energią elektryczną taboru kolejowego o napędzie elektrycznym (nie zalicza się do niej przewodów zasilaczy i powrotnych). Jakie są rodzaje sieci trakcyjnych i ich elementy konstrukcyjne? Jakie wymagania obowiazują przy projektowaniu sieci trakcyjnej? Artykuł ukazał się w publikacji „Sektor Elektroenergetyczny” 2017Zobacz e-wydanie Sieć trakcyjna składa się z sieci jezdnej – zespołu przewodów sieci trakcyjnej zawieszonych nad torami lub obok nich, odpowiada ona definicji overhead contact line, zawartej w normie [PN-EN 50119:2012 (wersja angielska) „Zastosowania kolejowe. Urządzenia stacjonarne. Sieć jezdna górna trakcji elektrycznej”.], a także powrotnej, w skład której wchodzą szyny kolejowe oraz ich połączenia. W artykule: Sieć trakcyjna - rodzaje sieci trakcyjnych Sieć trakcyjna - rodzaje sieci w PKP i sposoby ich oznaczania Sieć trakcyjna - elementy sieci jezdnej Wymagania technicznych specyfikacji interoperacyjności (TSI) podsystemu „Energia” Sieć trakcyjna - zasada projektowania Sieć trakcyjna - rodzaje sieci trakcyjnych Płaska sieć trakcyjna – to najprostszy typ sieci trakcyjnej, składająca się z pr zewodu jezdnego zawieszonego na słupach; wykorzystywana jest w miastach jako sieć tramwajowa (np. ul. Floriana w Krakowie i ul. Ratuszowa w Warszawie) lub trolejbusowa (np. w Lublinie). Łańcuchowa pojedyncza – najczęściej stosowana w Europie, w PKP. Składa się z co najmniej jednej liny nośnej i przewodu jezdnego. Jest używana w systemie zasilania prądem stałym 3 kV i przemiennym 25 kV (50 Hz) oraz 15 kV (16,7 Hz). Autor: M. Kaniewski Sieć trakcyjna typu YC150-2CS150, łańcuchowa pojedyncza, pionowa, uelastyczniona, składająca się z liny nośnej L150 mm² i dwóch przewodów jezdnych o przekroju 150 mm² Sieć trakcyjna łańcuchowa wielokrotna – wykorzystuje się ją rzadziej niż pojedynczą (nie używa się jej w PKP, ale znajduje zastosowanie np. we Francji na liniach kolejowych zasilanych prądem stałym 1,5 kV), składa się z liny nośnej i pomocniczej (z ang. auxiliary line), do której przymocowany jest co najmniej jeden przewód jezdny. Łańcuchowa o scalonym układzie dwóch lin nośnych – w obrębie słupa jedną z nich mocuje się do wysięgnika, a druga tworzy uelastycznienie sieci; długość uelastycznienia jest zmienna i zależna od wariantu sieci (np. zaprojektowanej i zbudowanej dla Centralnej Magistrali Kolejowej w latach 1979–1980; w wariancie podstawowym i trzecim (2C120-2C120-3) uelastycznienie w obszarze słupa wynosi 22 m). Pionowa – to rozwiązanie, w którym odsuw pod słupem liny nośnej i przewodu jezdnego jest taki sam; sieci te mogą być wykonane jako półpochyłe (odsuw tylko przewodu jezdnego, lina nośna w osi toru) lub pochyłe (odsuw przewodu w kierunku przeciwnym do liny nośnej). Sztywna (z ang. overhead conductor rail) – składa się z profilu aluminiowego o wysokości 80 lub 110 mm i zakleszczonego w nim przewodu jezdnego. Łączny przekrój takiej sieci wynosi 2220 mm² Al + 100 mm² Cu. W Polsce rozwiązanie to wdrożono w dwóch tunelach: znajdującym się koło stacji PKP Tunel oraz prowadzącym do stacji Łódź Fabryczna. Badania dynamiczne tego rodzaju sieci wykazały, że pociągi mogą się nią poruszać z maksymalną prędkością 250 km/h przy zastosowaniu odbieraka DSA250 i spełnieniu wymagań TSI „Energia”. Ze względu na sposób zawieszenia w obszar ze słupa sieci jezdne można podzielić na: nieuelastycznione (przewody jezdne w obrębie konstrukcji wsporczej są mocowane bezpośrednio do liny nośnej) i uelastycznione (wieszaki podtrzymujące przewód jezdny przytwierdza się do dodatkowej liny – Y, podłączonej do liny nośnej w obrębie konstrukcji wsporczej (rysunek)). W stosowanych w PKP sieciach długość liny uelastycznienia może wynosić od 14 do 22 m. Ponadto sieć może być nieskompensowana (naciąg w przewodzie jezdnym i linie nośnej zależy od temperatury otoczenia), półskompensowana (naciąg w przewodzie nie wynika z temperatury otoczenia, dla której została zaprojektowana sieć, natomiast w linie nośnej tak) oraz skompensowana (naciągi w przewodzie jezdnym i linie nośnej nie zależą od temperatury otoczenia w zakresie, w którym zaprojektowano sieć). Stałość siły naciągu w przewodzie jezdnym lub linie nośnej uzyskuje się przez zastosowanie urządzenia naprężającego. Autor: M. Kaniewski Łańcuchowa prosta sieć jezdna, tramwajowa, zawieszona na słupach stalowych o zmiennym przekroju; mocowana do słupa przy pomocy sprężynowego urządzenia kotwiącego; elementy zawieszenia sieci są wykonane z materiału izolacyjnego; w przewodzie jezdnym zainstalowano izolator sekcyjny, a w linie nośnej – cięgnowy Sieć trakcyjna - rodzaje sieci w PKP i sposoby ich oznaczania Podaje się następujące typy sieci jezdnych wykorzystywanych w PKP: C120-2C, C95-2C, C95-C, YC120-2C150, YwsC120-2C, YwsC120-2C-M, 2C120-2C-3 oraz Y w symbolu oznacza, że sieć jest uelastyczniona, jej bra wskazuje na rozwiązanie nieuelastycznione. Litera C na początku symbolu i dwie lub trzy cyfry za nią określają rodzaj użytej liny nośnej, np. C120 to lina miedziana o pr zekroju 120 mm². Występowanie litery C po myślniku oznacza, że zastosowano przewód lub dwa przewody jezdne (2C) z miedzi gatunku CuETP o przekroju 100 mm². Jeżeli w sieci znajdzie się inny przekrój, np. 150 mm², po myślniku pojawi się C150 lub 2C150 (w przypadku dwóch przewodów).Oprócz symbolu każdemu typowi sieci przypisany jest kod liczbowy od 1 do 37. Numerami 36 i 37 oznaczono najnowsze konstrukcje trójprzewodowych sieci trakcyjnych o symbolach YC150-2CS150 i YC120-2CS150. Są to sieci uelastycznione z liną nośną 120 lub 150 mm² i o dwóch przewodach jezdnych o przekroju 150 mm², wykonanych z miedzi z domieszką srebra 0,10% (oznaczenie S po literze C). Sieć trakcyjna - elementy sieci jezdnej Przewody jezdne Najbardziej istotnym składnikiem sieci trakcyjnej w procesie przekazywania prądu do silników pojazdu szynowego jest przewód jezdny. Dla elektryków to jedna z części ruchomego zestyku elektrycznego, dla mechaników natomiast układ cierny, który stanowi przewód jezdny i nakładka stykowa. O szybkości jego zużycia decydują materiały zastosowane w zestyku. W Polsce funkcjonują dwie normy (PN-E-90090:1996 i PN-EN 50149:2012) oraz dokument normatywny Iet-113, w których podano wymagania dotyczące przewodu jezdnego. Wykorzystywane są rozwiązania profilowane (oznaczenie Djp) o przekroju 100 i 150 mm². W odpowiedniej normie podaje się skład chemiczny miedzi, z jakiej wykonuje się przewody jezdne: M1E (elekrolityczna) i M1M (modyfikowana). Stanowi ona 99,9% przewodu, a zanieczyszczenia 0,1%. Modyfikantami mogą być nikiel (Ni) i cyna (Sn). W normie dpowiednikiem M1E jest miedź o oznaczeniu Cu-ETP, o zawartości miedzi 99,9%, a modyfikantami może być srebro (Ag) do 0,1%, cyna (Sn) do 0,2% i magnez CuMg 0,2 lub CuMg 0,5%. Przewody z Cu-ETP i CuAg 0,1 mają prawie identyczne właściwości elektryczne i mechaniczne – rezystancja 1 km przewodu o średnicy 100 mm² w temperaturze 20ºC wynosi od 0,182 do 0,183 Ω, a wytrzymałość na rozciąganie 355–360 MPa. Przewód jezdny z domieszką srebra (Ag 0,1) charakteryzuje się wyższą temperaturą rekrystalizacji o ok. 100ºC, co powoduje, że można go obciążyć większym prądem i dlatego jest powszechnie stosowany przy modernizacji sieci trakcyjnej. Przewód CuMg 0,5 ma natomiast większą wytrzymałość na rozciąganie (510 MPa), ale jednocześnie wyższą rezystancję, która dla odcinka 1 km wynosi 0,286 Ω. Wykorzystywany jest w sieciach systemu prądu przemiennego, gdzie występują maksymalne prądy rzędu 600 A, a co za tym idzie – spadki napięcia w przewodzie są stosunkowo niskie. Średnica przewodu jezdnego Djp 100 wynosi 12 mm (±0,16 mm), a Djp 150 – 14,5 mm (±0,2 mm). Jeden metr pr zewodu Djp 100 mm², wykonanego z Cu-ETP lub modyfikowanego, ma masę 0,89 kg. Kształt przekroju poprzecznego przewodu jezdnego 100 mm², podany w normie PN-EN 50149:2012, został pokazany na projekcie wykonawczym powinna być zawarta informacja o rodzaju użytego przewodu jezdnego. W przypadku realizowania go według wymogów TSI podsystemu „Energia” musi spełniać wymagania normy PN-EN 50149:2012. Autor: M. Kaniewski Przekrój poprzeczny przewodu jezdnego AC 100 według normy PN-EN 50149:2012 (wersja angielska) „Zastosowania kolejowe. Urządzenia stacjonarne. Trakcja elektryczna. Profilowane przewody jezdne z miedzi i jej stopów ”. Liny Do budowy sieci jezdnej powinno używać się lin (gołych pr zewodów wielodrutowych), których parametry zostały przedstawione w normie PN-E-90081:1996 i dokumencie normatywnym Iet-114, czyli: nośnych: L150, L120, L95, wieszakowych: L10, w uelestycznieniu i odciągach: L25, L35. W oznaczeniu liczba wskazuje przekrój poprzeczny liny podany w mm². Liny nośne cechują się następującymi parametrami: L150: średnica d = 15,82 mm², rezystancja 1 km w temperaturze 20ºC: R = 0,1237 Ω, masa 1 m: 1,345 kg, L120: średnica d = 14 m², rezystancja 1 km w temperaturze 20ºC: R = 0,1570 Ω, masa 1 m: 1,060 kg, L95: średnica d = 12,60 mm², rezystancja 1 km w temperaturze 20ºC: R = 0,1938 Ω, masa 1 m: 0,859 kg. W uszynieniach grupowych stosuje się liny stalowo-aluminiowe AFL6 o przekroju znamionowym 120 mm². Składają się one z rdzenia stalowego z oplotem z aluminiowych drutów. Parametry obliczeniowe są następujące: przekrój całkowity 143 mm², siła rozrywająca 44,5 kN, rezystancja 1 km w temperaturze 20ºC – mR = 0,2288 Ω, masa 1 m: 0,505 kg. Autor: M. Kaniewski Zawieszenie poprzeczne linowe z wykorzystaniem wież, z liną nośną poprzeczną uziemioną Konstrukcje wsporcze Do konstrukcji wsporczych zalicza się słupy pojedyncze oraz bramki (słupy połączone ze sobą poziomymi segmentami dźwigarów) i wieże zawieszenia poprzecznego. Przy budowie sieci trakcyjnych stosowane są słupy kratowe, dwuteownikowe i betonowe, wykonywane techniką wirowaną (ETG). Mogą być mocowane w ziemi przy użyciu fundamentu prefabrykowanego betonowego lub pala. W zależności od sposobu przytwierdzenia mają inną konstrukcję. Najczęściej wykorzystuje się słupy i bramki kratowe ze stopą do fundamentów polowych. Niektóre słupy od bramek mocowane są do dwóch pali wbitych obok siebie. Na dużych stacjach montuje się wieże i pomiędzy nimi rozpina się (na wiele torów) liny zwieszenia poprzecznego (stacje: Warszawa Wschodnia, Kutno).Ze względu na spełniane funkcje w sieci trakcyjnej słupy można podzielić na: indywidualne, kotwienia środkowego, krzyżowe, kotwowe, odciągowe, przelotowe, rozjazdowe, z wysięgnikiem przez dwa tory. Te stosowane poza terenem szkód górniczych są zbieżne ku górze. Konstruuje się je w czterech podstawowych wykonaniach do wykorzystania: 1 – na szlaku, 2 – w międzytorzu, 3 i 4 – na peronach w zależności od ich sieci trakcyjnej określa karty słupów indywidualnych stalowych do fundamentów betonowych (różnią się między sobą długością): 1601–1605, 1607, 1608, 1617, wykonane z ceowników: 120, 140, 160 i 180 mm; pr zeznaczone do stosowania na terenach ze szkodami górniczymi: 1682, 1684 (nie są zbieżne, bo w przypadku gdy słup pogrąży się w ziemi, możliwe jest jego przedłużanie poprzez dołączenie segmentu (nr karty 1689) długości 1,8 m; wykonane z ceowników od 120 do 200 mm, łączonych wygiętym prętem okrągłym lub kratą trójkątną, zakończonych stopą służącą do mocowania do pali betonowych wbijanych w ziemię (ułatwiają budowę, ponieważ są krótsze od słupów do fundamentów prefabrykowanych): 1611, 1613, 1614; w kształcie litery H (opisane w katalogu jako dwuteownikowe): 1665, 1665 i o numerze 1665 dostępny jest w ośmiu wersjach dla dwóch rodzajów stóp i przeznaczony do mfundamentów o numerach: 1491, 1492 i 1493. Autor: M. Kaniewski Zawieszenie sieci trakcyjnej nad czterema torami, na konstrukcjach bramkowych z pojedynczymi wysięgnikami ruchomymi; każdy słup bramki posadowiony jest na dwóch palach; na dalszym planie konstrukcje wsporcze i wysięgi przez dwa tory W katalogu „Katalog sieci trakcyjnej”, Torprojekt sp. z i PKP PLK ., Warszawa 2012 przedstawiono opisy słupów trakcyjnych strunobetonowych wirowanych: 1721 i 1722, wykonywanych w trzech odmianach. Mają one stopy przystosowane do fundamentów palowych, producent określa ich nośność poprzez wartość zastępczej siły wierzchołkowej. Zależność siły od wykonania podano w tabeli. Wartość siły zastępczej wierzchołkowej w zalezności od typu słupa Numer katalogowy 1721-1 1722-1 1721-2 1722-2 1721-3 1722-3 Zastępcza siławierzchołkowa[kN] 6,4 5,7 8 7,1 10 8,9 W ww. katalogu znajdują się również karty katalogowe osprzętu stosowanego do montowania sieci jezdnej do słupów wirowanych. Słupy tworzące nogi bramki mocowane do jednego pala, wykorzystywane na szlaku oraz na stacji i peronach, mają numery katalogowe: 3111–3113, 3115–3117, natomiast te tworzące nogi bramki przytwierdzone do dwóch pali mają numery: 3121–3123, 3125– katalogowe produkowanych dźwigarów bramek: 3013, 3017–3025. Najdłuższe z nich dostępne są w 5 wersjach, różniących się przekrojem kątownika, z którego zostały wykonane (kątowniki od 45/5 do 75/8 mm). Autor: M. Kaniewski Nowa konstrukcja bramki podczas badań eksploatacyjnych Słupy trakcyjne dobiera się na podstawie wielkości momentu zginającego w miejscu mocowania słupa w fundamencie przez siły pochodzące od ciężaru liny nośnej, przewodu jezdnego i wieszaków, lin uszynienia grupowego lub uszynienia i wysięgnika. Do obliczeń przyjmuje się ciężary przewodów powiększone o sadź, a także siły parcia wiatru na elementy sieci trakcyjnej i słup oraz siły od załomów. Wybrane rozwiązanie powinno być również sprawdzone na wyboczenie od siły zastępczej pionowej działającej na słup, będącej sumą wszystkich składowych pionowych obciążenie fundamentu, bierze się pod uwagę wpływ sił pionowych i poziomych, jak przy obliczeniu obciążenia słupa, powiększone o jego ciężar, a także parametry geotechniczne gruntu (konieczne są badania), w jakim będą posadowione katalogu sieci trakcyjnej można stosować fundamenty prefabrykowane betonowe o numerach: 1422 (cztery wersje) i 1462. W tablicy 7. dokumentu normatywnego Iet-112 określono dopuszczalne momenty zginające i siłę zastępcza pionową dla fundamentów palowych o numerach katalogowych: m1491–1495 i 1497. Wymagania technicznych specyfikacji interoperacyjności (TSI) podsystemu „Energia” Podstawowymi parametrami sieci trakcyjnej systemów prądu stałego, ocenianymi w procesie weryfikacji według wymagań TSI podsystemu „Energia”, są: napięcie i częstotliwość, wydajność systemu zasilania, obciążalność prądowa dla pociągów na postoju, hamowanie odzyskowe, organizacja koordynacji zabezpieczeń elektrycznych, geometria sieci trakcyjnej (wysokość zawieszenia przewodów jezdnych, wywianie wiatrowe), skrajnia pantografu, średnia siła nacisku, charakterystyka dynamiczna i jakość odbioru prądu, przestrzeń na uniesienie przewodu jezdnego i rozstaw pantografów na potrzeby konstrukcji sieci trakcyjnej, materiał przewodu jezdnego, sekcje separacji systemów, środki ochrony przed porażeniem elektrycznym, zasady utrzymania. Jeżeli projekt wykonawczy jest oceniany pod względem zgodności z TSI „Energia”, powinien odnosić się do wszystkich wymagań za wyjątkiem organizacji koordynacji zabezpieczeń elektrycznych, gdyż jest ona brana pod uwagę, gdy projekt obejmuje sieć trakcyjną i system zasilania począwszy od GPZ Energetyki trakcyjna podlega ocenie za pomocą programu do symulacji średniej siły stykowej i jej odchylenia standardowego. Symulacja musi być zgodna z normą EN 50318:2002 i walidowana przez pomiar wykonany według EN 50317:2012. Jeżeli istniejąca sieć trakcyjna jest eksploatowana przez co najmniej 20 lat, to ww. czynności nie są obowiązkowe. Następny etap sprawdzenia sieci stanowią badania dynamiczne na reprezentatywnym odcinku (nie są obowiązkowe dla systemów prądu stałego o prędkości do 160 km/h; w takim przypadku należy wprowadzić alternatywną metodę identyfikacji błędów konstrukcji – pomiar geometrii sieci trakcyjnej). Autor: M. Kaniewski Po prawej stronie zdjęcia – czterosłupowe przęsła naprężenia sieci trakcyjnej łańcuchowej o sumarycznym przekroju poprzecznym 320 mm2, bez uelastycznienia, z ciężarowym urządzeniem naprężającym, zawieszeniem rurowym, uszynieniem grupowym oraz słupami indywidualnymi posadowionymi na palach Sieć trakcyjna - zasada projektowania Jeśli projekt wykonawczy realizowany jest dla PKP zgodnie z przepisami krajowymi, to należy stosować wymagania podane w aktach prawnych PKP PLK Przygotowany zaś w oparciu o przepisy europejskie, obliguje do przestrzegania wytycznych TSI podsystemu „Energia”: Rozporządzenia Komisji (UE) nr 1301/2014 i 1302/ projektach sieci trakcyjnej na szlaku wykorzystuje się sieć z jedną liną nośną i dwoma przewodami jezdnymi lub sieć z dwiema linami nośnymi i dwoma pr zewodami jezdnymi. Sumaryczny przekrój poprzeczny tych sieci to 320 i 420/450 stacjach stosowana jest jedna lina nośna i jeden przewód jezdny. Ze względu na wymaganą przez TSI podsystemu „Energia” wydajność systemu zasilania i wartość napięcia na pantografie, na torach głównych będzie budowana sieć typu YC120-2CS150 lub sieci trakcyjnych o maksymalnej prędkości jazdy: 120 km/h stosuje się uelastycznienie długości 14 m, dla 160 km/h – 16 m, natomiast dla 250 km/h – 22 m oraz sieć ze scalonym układem lin nośnych. Podstawową częścią składową sieci trakcyjnej jest odcinek naprężenia zakończony z obu stron przęsłami naprężenia (przewody są w nich naciągane za pomocą odpowiednich urządzeń i mocowane na słupach). Długość pr zęsła nie powinna być większa od 1400 m. W połowie odcinka należy zastosować kotwienie środkowe (składające się ze słupa kotwowego i lin nośnych mocowanych na sąsiednich słupach) oraz połączenie dodatkową liną przewodu jezdnego z liną nośną (jak pokazano w kar cie katalogowej 0408).Przewód jezdny w procesie przekazywania energii elektrycznej do pojazdu szynowego współpracuje z pantografem. Aby zużycie ślizgacza pantografu było w miarę równomierne, przewód jezdny jest pod słupami przesunięty w stosunku do osi toru w sposób naprzemienny o wartość odsuwu przewodu instrukcji Iet-2 dla sieci do prędkości jazdy mniejszej bądź równej 160 km/h odsuw wynosi: na prostej: 300 mm (±20 mm), na łuku: 400 mm (+20 mm na zewnątr z łuku i 60 mm do wewnątrz łuku, przy czym oś symetrii przewodu musi być styczna do osi toru w środku przęsła zawieszenia, w stanie bez wywiania wiatrowego), pod słupem krzyżowym: 150 mm. Dla prędkości jazdy większej od 160 km/h odsuw wynosi: na prostej: 200 mm (±30 mm), na łuku: 300 mm (±30 mm). Dla sieci trakcyjnej na łukach o dużym promieniu odsuw nie musi się zamykać w obszarze jednego odległości posadowienia konstrukcji wsporczych zależą od typów sieci trakcyjnych i prędkości jady. Projektując sieć trakcyjną, należy dbać o to, żeby odległość między sąsiednimi słupami nie była większa niż 18 m (zalecenie UIC 799-1). Odległość między słupami na łuku można określić na podstawie wykresu podanego w katalogu („Katalog sieci trakcyjnej PKP PLK opracowanie Kolprojekt sp. z Warszawa 2004) w karcie nr 0008. Artykuł ukazał się w publikacji „Sektor Elektroenergetyczny” 2017Zobacz e-wydanie mgr inż. Marek Kaniewski, Instytut Kolejnictwa w Warszawie XX EnglishDeutschFrançaisEspañolPortuguêsItalianoRomânNederlandsLatinaDanskSvenskaNorskMagyarBahasa IndonesiaTürkçeSuomiLatvianLithuaniančeskýрусскийбългарскиالعربيةUnknown Self publishing Login to YUMPU News Login to YUMPU Publishing CLOSE TRY ADFREE Self publishing products News Publishing Pricing Login to YUMPU News Login to YUMPU Publishing • Views Share Embed Flag Zobacz fragment poradnika nauczyciela do podręcznika Informatyka WSiP Zobacz fragment poradnika nauczyciela do podręcznika Informatyka WSiP SHOW MORE SHOW LESS ePAPER READ TAGS informatyka MediaWSiP Create successful ePaper yourself Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software. START NOW More documents Similar magazines Info NA DOBRY START PORADNIK NAUCZYCIELA INFORMATYKA 4 szkoła podstawowaPage 2 and 3: Drodzy Nauczyciele Nowe prawo oświPage 4 and 5: Programowanie dla najmłodszych InfPage 6 and 7: Praktyczny kurs informatyki zapewniPage 8 and 9: Informatyka | Klasy 4-6 Szkoła podPage 10 and 11: Informatyka | Klasy 4-6 Szkoła podPage 12 and 13: Informatyka | Klasy 4-6 Szkoła podPage 14 and 15: Informatyka | Klasy 7-8 Szkoła podPage 16 and 17: Informatyka | Klasy 7-8 Szkoła podPage 18 and 19: Informatyka | Klasy 7-8 Szkoła podPage 21 and 22: Wanda Jochemczyk, Iwona Krajewska-KPage 23 and 24: Spis treści 1. Zaczynamy... ZasadyPage 25 and 26: 22. Scratch - duszki i skrypty PrzePage 27 and 28: 19 Sprawdź słówko Dowiesz się, Page 29 and 30: Ê XZauważ, że słówka w komórkPage 31 and 32: obrazek Paint dokument Word strona Page 33 and 34: Rozwiązanie zagadki Aby zobaczyć Page 35 and 36: Wyświetli się wówczas formularz Page 37 and 38: Na ¬ czwartej stronie formularza kPage 39 and 40: Najpierw na komputerze zostanie zaiPage 41 and 42: 22 Scratch - duszki i skrypty DowiePage 43 and 44: Po prawej stronie okna zapisano dwaPage 45 and 46: kliknięć. Mamy tu więc zmienną Page 47 and 48: 23 Scratch - teksty i dźwięki DowPage 49 and 50: Po kliknięciu zielonej flagi kotekPage 51 and 52: Zapisywanie i udostępnianie projekPage 53 and 54: 24 Scratch - rysuj z Mruczkiem DowiPage 55 and 56: ÊXSamodzielnie napisz skrypt, w wyPage 57 and 58: ZADANIA 1. Ułóż skrypty rysowaniPage 59 and 60: Informatyka | Klasy 4-8 Szkoła podPage 61 and 62: Informatyka | Klasa 4 Szkoła podstPage 63 and 64: Informatyka | Klasa 4 Szkoła podstPage 65 and 66: Informatyka | Klasa 4 Szkoła podstPage 67: WYBIERZ INFORMATYKĘ WSIP DO KLASY show all Delete template? Are you sure you want to delete your template? Save as template? Title Description no error products FREE adFREE WEBKiosk APPKiosk PROKiosk Resources Blog API Help & Support Status Company Contact us Careers Terms of service Privacy policy Cookie policy Imprint Terms of service Privacy policy Cookie policy Imprint Change language Made with love in Switzerland © 2022 all rights reserved

tryskających z pasów transmisyjnych elektrycznych świdrów